یه روز معمولی بود، اما جلوی در یه مهمون کوچولوی غیرمنتظره نشسته بود — یه توله‌سگ تنها، خسته، با چشم‌هایی پر از ترس و امید.

نزدیک‌تر که رفتم، با اون جثه‌ی کوچیکش سعی می‌کرد قوی باشه، ولی از نگاهش می‌شد فهمید مدتیه طعم امنیت رو فراموش کرده.
اون لحظه اسمش رو گذاشتم “امید”
این چند روز که امید پیشم بوده، با پای مرغ، بلدرچین و عشق ازش مراقبت کردم.
الان حدوداً ۲ ماهشه، بازیگوشه، باهوشه، و وقتی بهش غذا میدم، با ناز دستامو گاز کوچولو می‌گیره — نه از بدجنسی، از عشق.

امید الان به یه خانواده‌ی واقعی نیاز داره؛ کسی که فقط براش یه سرپرست نباشه، بلکه براش خونه باشه.
اگه دلت دنبال یه همراه باوفا، یه عشق بی‌قید و شرط، و یه قلب پاکه…
امید همین‌جاست، منتظر توئه.